Кры́чма: крычма крычаць (Янк. БФ). Да крык (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Пэ́лах ’сполах’ (Жд. 1). Ад полах (гл.), варыянт слова з пераходам о > э пад націскам, параўн. потрахііпэтрахі (гл.); параўн. таксама чаргаванне галосных у крык//крок//крэч ’крык’, якому Асоўскі (Stud. slawist., 159) прыпісвае праславянскі характар.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

галдёж м., прост. крык, род. кры́ку м., га́лас, -су м., гамана́, -ны́ ж., го́ман, -ну м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гам м., разг. га́лас, -су м., го́ман, -ну м., гамана́, -ны́ ж., крык, род. кры́ку м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Кігі́ ’дзіця, плач дзіцяці’ (Нас.), ’пра няясны крык птушкі’ (Нар. лекс.). Укр. киги ’крык чайкі’, кигик ’тс’, кигикати ’крычаць як чайка’, рус. кигикать ’крычаць як птушка’. Гукапераймальнае (ЕСУМ, 2, 428–429). Польск. kihiczeć з усходнеславянскіх моў (нехарактэрнае h).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Крыку́ха ’падсадная качка ў паляўнічых’ (ТС). Да крычаць. Гл. крык.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

screech

[skri:tʃ]

1.

v.

вішча́ць; верашча́ць, крыча́ць

2.

n.

віск, крык -у m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

◎ Кры́чка ’рачная чайка’ (Нар. словатв., ТС, Мат. Гом.). Да крык (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

суро́к, ‑рка, м.

Невялікі грызун сямейства вавёркавых, які жыве ў глыбокіх норах, зімой уладае ў спячку. Зрэдку даносіўся крык савы, кароткі свіст перапалоханага сурка. Беразняк.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вой м.

1. выццё, род. выцця́ ср.; скавыта́нне, -ння ср.;

2. разг. (плач) плач, род. пла́чу м.; (вопль) ля́мант, -ту м.; галашэ́нне, -ння ср.;

3. (протест) крык, род. кры́ку м.;

тако́й вой по́дняли такі́ крык паднялі́.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)