*Вало́чка, воло́чка ’ручка касы’ (ДАБМ, 831). Звязана з вал 3.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
о́бжа с.-х.
1. (рукоятка плуга, сохи) ру́чка, -кі ж.;
2. (оглобля сохи) агло́бля, -лі ж., скрындо́ла, -лы ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
rączka
rączk|a
ж.
1. ручка (маленькая рука);
2. ручка; тронкі; дзяржанне;
z ~i do ~i — з рук у рукі
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
Малатаві́шча ’ручка молата, малатка’ (ТС). Польск. młocisko ’тс’. Бел.-польск. ізалекса.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Трыбо́к ‘ручка, дэталь прывода медагонкі’ (Анох.). Ад трыб, трыба 2 (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Тро́нка ‘ручка ў складным нажы’ (Касп., Сл. ПЗБ), ‘сцізорык’ (Сцяшк. Сл.), ‘чаранок у прыладах’ (Сл. ПЗБ, Мат. Гом.). Да папярэдняга слова, родавы канчатак зменены, відаць, паводле ручка ‘тс’; множналікавая форма тро́нкі ‘тс’ (Сл. ПЗБ, Руб.) пад уплывам падвойных акладак у складаным нажы (сцізорыку).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Ручаны́ ’апоры для драбін у возе’ (Сл. рэг. лекс.). Да ручка, рука.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
кассё, ‑я́; мн. ко́ссі (з ліч. 2, 3, 4 кассі́), ко́ссяў; н.
Ручка ў касе 2; касільна. [Васіль] уткнуў кассё ў мяккую зямлю, трымаючыся моцна рукой за тупы край касы, стаў мянташыць. Мележ. Ля коссяў на плячах прывязаны абмотаныя ў анучку адклёпаныя косы. Пестрак.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
nasada
ж.
1. заснаванне, аснова;
2. ручка, тапарышча, дзяржанне
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
Му́лец, му́ліц ’ручка касы’ (віц., ДАБМ, к. 260; Касп.), му́ліца, мулі́ца ’тс’ (мядз., вілей., ДАБМ, к. 260; мядз., Нар. сл.), ’ручка сахі’ (Дзміт.; мазыр., рэч., Смул.), ’мыліца, кастыль’ (тур., Выг. дыс., ТС). Да му́ліць (гл.). Аб суфіксах гл. Сцяцко, Афікс. наз., 39 і 44.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)