адкукава́ць, -куку́ю, -куку́еш, -куку́е; -куку́й; зак.
1. (1 і 2 ас. звычайна не ўжыв.). Скончыць, перастаць кукаваць.
Адкукавала зязюля.
2. перан. Адбыць пэўны час у цяжкіх умовах (разм.).
Дзесяць месяцаў адкукаваў у каталажцы.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
rozmarszczyć
зак. выраўнаваць, разгладзіць;
rozmarszczyć czoło — перастаць хмурыцца
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
заклінава́цца, ‑нуецца; зак.
Перастаць рухацца ў выніку шчыльнага прыціскання да чаго‑н. Затвор вінтоўкі заклінаваўся.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
адахво́ціцца, ‑ахвочуся, ‑ахвоцішся, ‑ахвоціцца; зак.
Перастаць хацець чаго‑н., страціць ахвоту да каго‑, чаго‑н.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
прачну́цца, -ну́ся, -не́шся, -не́цца; -нёмся, -няце́ся, -ну́цца; -ніся; зак.
1. Перастаць спаць, прабудзіцца.
Дзіця прачнулася рана.
У грудзях прачнулася нянавісць (перан.).
2. перан. Ажывіцца, прыйсці ў рух.
Вёска прачнулася.
|| незак. прачына́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
адшуга́ць, ‑ае; зак.
Перастаць шугаць. Полымя адшугала. □ Не вярнуцца больш горкай бядзе — Навальніцы, вятры адшугалі... Васілёк.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
адбале́ць, ‑ліць; зак.
Перастаць балець, супакоіцца. Муж .. памёр так даўно, што боль адбалеў і забыўся. Брыль.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
адбушава́ць, ‑шую, ‑шуеш, ‑шуе; зак.
Перастаць, скончыць бушаваць. Адышлі халады і слата, адбушавалі першыя навальніцы. Хадкевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
суніма́цца
1. sich berúhigen, náchlassen* vi, sich légen;
2. (перастаць) still wérden
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
сці́хнуць, -ну, -неш, -не; сціх, -хла; -ні; зак.
1. (1 і 2 ас. звычайна не ўжыв.). Пра гукі, шумы: перастаць гучаць, стаць нячутным.
Крокі сціхлі.
Гул аўтобуса сціх.
2. Перастаць гаварыць, спяваць, крычаць; замоўкнуць.
Гутарка пад акном сціхла.
Дзяўчаты сціхлі.
3. (1 і 2 ас. звычайна не ўжыв.). Пра з’явы прыроды: паменшыцца ў сіле; спыніцца.
К вечару вецер сціх.
4. (1 і 2 ас. звычайна не ўжыв.). Суняцца (пра боль і пад.).
Зубны боль сціх.
|| незак. сціха́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)