Закласці, закрыць чым‑н. дзірку, адтуліну. Заладзіць дзірку ў плоце.
зала́дзіць2, ‑джу, ‑дзіш, ‑дзіць; зак.
Разм.
1.што, сазлучн. «што» і без дап. Пачаць настойліва гаварыць, паўтараць адно і тое ж. — Заладзіў.. адно: «Не паеду, не паеду», — злавалася Насця.Пальчэўскі.
2.(1і2ас.неўжыв.). Пачаць зацяжна ісці (пра дождж), дзьмуць (пра вецер). Бывала, вясной ці ў глыбокую восень як заладзяць дажджы, дык вуліцу так размесіць жывёла, што прайсці ніяк нельга.Сабаленка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Рапэ́та ’страва з сумесі агародніны і круп’ (лід., Сл. ПЗБ). Няясна. Параўн. польск.жарг.repeta ’баланда’, ’суп’, а таксама ’дадатковая порцыя ежы, дабаўка’, якія Каня (Słownik, 189) узводзіць да лац.repeto ’паўтараю’. Магчыма, праз французскае пасрэдніцтва, параўн. Сной, 534, які адзначае, што славен.repete ’яшчэ раз, яшчэ адну порцыю’ выкарыстоўваецца як выклічнік і паходзіць з франц.répété ’паўтораны’, што з’яўляецца пасіўным дзеепрыметнікам прош. ч. ад дзеяслова répéter ’паўтараць, паўтарыць’; больш верагодна ад франц.répétez ’паўтарыце’ ў Кліч. скл. (< лац.repetere ’тс’). У гаворку магло трапіць з турэмнага або салдацкага жаргону.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
echo
[ˈekoʊ]1.
n., pl. echoes
1) рэ́ха n.; адгало́сак -ку, во́дгалас -у m.; во́дгульле n.
2) перайма́ньне, насьле́даваньне, імітава́ньне n.
2.
v.
1) адбіва́цца, адгука́цца (рэ́хам)
2) паўтара́ць; перайма́ць, насьле́даваць
3) го́ласна адзыва́цца (пра гу́кі)
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Abc, A-B-C
[a:be:'tse:]
n -, -
1) а́збука, алфаві́т
nach dem ~ órdnen — размяшча́ць у алфавітным пара́дку
2) перан.а́збука, пача́так
noch im ~ stéhen* — паўтара́ць азы́
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Турката́ць ‘утвараць характэрныя для галубоў гукі, буркаваць’ (ТСБМ, Некр. і Байк., Нар. Гом.), туркота́ті ‘тарахцець’ (беласт., Сл. ПЗБ). Сюды ж туркаце́ць ‘утвараць характэрныя для жабаў-жарлянак гукі’ (Скарбы), ‘грукатаць (коламі па шашы)’ (Др.-Падб., Гарэц., Байк. і Некр.); ‘ляскатаць’; туркоті͡еті ‘тс’, ту́ркот ‘грукат’ (Вруб.). Параўн. укр.туркота́ти ‘буркаваць’, ‘аднастайна тарахцець, грукаюць’, ‘мармытаць, нешта часта паўтараць’, польск.turkotać ‘тс’, славац.trkotať ‘хутка і шмат сакатаць, балбатаць’, славен.trketáti ‘гучна ступаць’. Дзеяслоў з інтэнсіўным фармантам ‑от‑ (‑ат‑), утвораны ад гукапераймальнай асновы туркаць, гл. Борысь (654) лічыць, што адпаведны назоўнік, параўн. польск.turkot ‘грукат колаў’, вытворны ад дзеяслова turkotać ‘туркатаць’, а не наадварот.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
náchsagen
vt (D)
1) паўтара́ць, перака́зваць (што-н. услед за кім-н.)
2) гавары́ць ке́пскае
man kann ihm nichts ~ — пра яго́ не́льга сказа́ць нічо́га ке́пскага
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
repeat
[rɪˈpi:t]1.
v.t.
1) паўтара́ць; рабі́ць ізно́ў
to repeat an error — паўтары́ць памы́лку
to repeat a poem from memory — прадэклямава́ць верш напа́мяць
Repeat the oath after me — Паўтара́й прыся́гу за мно́ю
2) каза́ць і́ншым (сакрэ́т)
2.
n.
паўтарэ́ньне n.
•
- repeat oneself
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Тара́чыць ’цягнуць’ (Нар. Гом.), ’несці’ (Юрч.): скачы не скачы, а грошы тарачы (Сержп. Прык.), тыра́чыць ’везці ў маленькай калясачцы’ (Бяльк.). Гл. тарочыць1.
Тарачы́ць1 (торочы́ті) ’многа раз паўтараць’ (Шатал.), ’сакатаць; бурчаць, сварыцца; размаўляць з прыемнасцю’ (Яўс.). Гл. тарочыць2.
Тарачы́ць2 ’сохнуць (у горле)’ (навагр., Сл. ПЗБ). Няясна; семантыка, відаць, вызначана недакладна, параўн.: што‑та горла тарачыць (там жа), г. зн. ’дзярэ’. Тады, магчыма, да прасл.*torščiti, параўн. рус.дыял.торо́щить ’часаць’, значэнне якога, паводле Варбат (Этимология–1971, 14), блізкае да значэння ’скрабсці’ ў зыходным прасл.*toršiti, *tьrxati, што да асновы і.-е.*ter‑ ’драць’ (Варбат, Супр. чыт., II, 17). Гл. наступнае слова.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
sto
сто;
sto dwadzieścia — сто дваццаць;
sto osób — сто чалавек;
stu mężczyzn — сто мужчын;
”sto lat!” — "сто гадоў!";
powtarzać co sto razy — паўтарацьшто сто разоў
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
дудзе́ць, дуджу, дудзіш, дудзіць; незак.
Іграць не дудцы, дудзе. //Разм. Гусці. Аднекуль зверху пранозліва дудзіць сігнал маставога крана.Асіпенка.[Максімка] зняў тэлефонную трубку і доўга слухаў, як там нешта дудзела.Сабаленка.//што і без дап.Разм. Аднатонна, нягучна гаварыць, чытаць, спяваць. Дудзець пад нос. □ Голас то змаўкаў, то зноў пачынаў дудзець пра храбрага камара, і ад гэтага аднастайнага дудзення пачынала хіліць да сну.Лынькоў.Лявон канчаў падплятаць лапаць і дудзеў пад нос нейкую сумную песню.Чарот.//перан. Надаедліва паўтараць адно і тое. [Фінцечцы] заўсёды гаварылі, што яна прыгожанькая. Асабліва перад бацькамі. А бацькі штодня дудзелі ёй аб гэтым.Грамовіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)