эдэльве́йс, ‑у і ‑а, м.

1. ‑у. Горная травяністая расліна сямейства складанакветных, суквецце якой падобна на белую зорку.

2. ‑а. Кветка гэтай расліны. Марта падала мне кветачку з далікатнымі белымі пялёсткамі — высакагорны альпійскі рамонак-эдэльвейс. Даніленка.

[Ням. Edelweiß.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Кляно́к ’хатняя кветка’: «лісця ў клянкоў точна кляновыя» (Мат. Гом., 236). Да клён (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Трактарэ́йка ’хатняя кветка (?)’ (Сцяшк. Сл.). Няясна. Магчыма, назва ўзыходзіць да лац. trachycraterum, польск. chropawiec ’?’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

цветки́ мн., уменьш.

1. кве́ткі, -так, ед. кве́тка, -кі ж., кра́скі, -сак, ед. кра́ска, -кі ж.;

2. см. цвет​ 3;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Паўно́чнік ’кветка паўночнік палявы, Knautia arvensis (l.) Coult’ (гродз., Кіс.). Да по́ўнач (гл.). Аднак матывацыя застаецца няяснай.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Саранчу́к ’жоўтая махрастая з моцным пахам кветка’ (Некр.). Відавочна ад саранчук ’насякомае’ (гл. саранча); па падабенству фарбы.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Іргі́ня ’вяргіня, кветкавы куст і сама кветка’ (Бяльк.). Ад вяргіня (гл.) з фанетычнымі зменамі ў пачатку слова.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

гіпа́нтый

(ад гіпа- + гр. anthos = кветка)

кветкавая трубка рознай формы і велічыні, утвораная ў выніку зрастання тканак.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

◎ *Нечапа́йка, нечэпайка ’бальзамін (садовая кветка)’ (ТС). Ад не і чапаць, параўн. ілюстрацыю: Нечэпайку як поворушыш, то пахне (там жа).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

бутанье́рка

(фр. boutonnière = пятліца)

кветка або букецік кветак, якія прышпільваюцца да жаночай сукенкі або мацуюцца ў пятліцы пінжака.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)