individualize

[,ɪndɪˈvɪdʒuəlaɪz]

v.t.

1) рабі́ць індывідуа́льным, надава́ць адме́нны, своеасаблі́вы хара́ктар

2) дакла́дна, дэталёва вызнача́ць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

дэтэрмінаты́ў

(ад лац. determinare = вызначаць)

лінгв. старажытны элемент суфіксальнага тыпу, які цесна зросся з коранем слова.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Ве́шыць ’пры сяўбе абазначаць саломай месца, дзе ўпала апошняе зерне, каб другі раз не кідаць зерня на тое ж месца’; ’абстаўляць, вызначаць дарогу зімой’ (Нас.). Да вяха́ 1 (гл.). Параўн. таксама рус. прэйл. (Латв. ССР) ве́шить ’ставіць веткі, калі сеюць, абазначаючы вузкія палосы засеянага поля’, укр. вішити ’вяшыць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ВІЦЫНА́ЛЬНЫЯ ГРА́НІ

(лац. vicinalis ад vicinus суседні, блізкі, падобны),

грані крышталёў, на якіх ёсць спадзістыя пірамідальныя ўзвышэнні (віцынальныя піраміды) або ямкі. Утвараюцца пры росце крышталёў у пункце выхаду вінтавой дыслакацыі. У розных крышталёў маюць розную форму, што дае магчымасць па іх вызначаць сіметрыю ў крышталяграфіі.

т. 4, с. 237

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

assess

[əˈses]

v.t.

1) ацэ́ньваць

2) вызнача́ць су́му (пада́тку, ка́ры); абліча́ць, ацэ́ньваць

Damages have been assessed at $2000 — Шко́да была́ ацэ́неная на дзьве ты́сячы даля́раў

3) вызнача́ць ва́ртасьць

4) абмярко́ўваць

to assess a situation — абмеркава́ць сытуа́цыю

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

typować

незак.

1. высоўваць; вылучаць, вызначаць;

2. ставіць, рабіць стаўку (на каго/што)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Наканована, наканава́на ’суджана, прадвызначана’ (бялын., Янк. 3.; Гарэц., барыс., Шн. 2), параўн.: калі памру, значыць, гэто так накановано (Дэмб.). Да кон, канаваць ’вызначаць лёс’, што звязана з уяўленнем пра вызначэнне лёсу чалавека ў самым пачатку яго жыцця, параўн. у Насовіча: Кому бог якую смерць конуець, наконуець, так і ўміраець кажен (Нас., 244).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

назнача́ть несов.

1. назнача́ць, прызнача́ць;

2. (устанавливать) вызнача́ць; назнача́ць; (на должность, работу) назнача́ць, прызнача́ць; (ставить кем-л.) ста́віць; (направлять куда-л.) накіро́ўваць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

атато́шка

(ад гр. us, otos = вуха + topos = месца)

здольнасць вызначаць месцазнаходжанне крыніцы гуку пры аднолькавым слыху абодвума вушамі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

ва́жыцца, ‑жуся, ‑жышся, ‑жыцца; незак.

1. Вызначаць сваю вагу шляхам узважвання.

2. Разм. Праяўляць жаданне, намервацца зрабіць што‑н. Былі моманты, калі Саўка важыўся вярнуцца назад, каб расказаць Цімоху ўсю праўду. Колас.

3. Абл. Адважвацца, асмельвацца. [Марына Паўлаўна] заўважыла, што стары хоча запытаць нешта, ды не важыцца. Зарэцкі.

4. Зал. да важыць (у 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)