расхо́даваць, -дую, -дуеш, -дуе; -дуй; -даваны; зак. і незак., што.

1. Патраціць (траціць) на што-н.

Р. грошы.

2. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Спажыць (спажываць; разм.).

Сучасныя электрапрыборы расходуюць мала электраэнергіі.

|| зак. яшчэ зрасхо́даваць, -дую, -дуеш, -дуе; -дуй; -даваны.

|| наз. расхо́даванне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Галадамі́ра, галадамі́рны ’той, хто мала есць’ (Нас.). Гл. галадамі́рыць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

маласпажы́ўны, ‑ая, ‑ае.

Які мае ў сабе мала спажыўных рэчываў. Маласпажыўны корм.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Лі́псы ’вочы’ (Яўс.). Няясна (мала інфармацыі). З арго (?). Да лы́паць (?).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

надлама́ць, -ламлю́, -ло́міш, -ло́міць; -лама́ў, -ма́ла; -ламі́; -лама́ны і -ло́млены; зак.

1. што. Зрабіць трэшчыну, не зламаўшы зусім.

Н. сук дрэва.

2. перан., каго-што. Аслабіць, падарваць.

Н. здароўе.

|| незак. надло́мліваць, -аю, -аеш, -ае і надло́мваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. надло́мліванне, -я, н. і надло́мванне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

малае́зджаны, ‑ая, ‑ае.

1. На якім мала ездзілі. Малаезджаны конь. Малаезджаныя калёсы.

2. Па якім рэдка, мала ездзяць. Дарога тут была малаезджаная, глухая. Чорны. Без святла, без асаблівага грукату [машына] паціху падалася па малаезджанай камяністай дарозе. Лынькоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

малазо́льны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які змяшчае ў сабе мала попелу, шлаку. Малазольныя тарфянікі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

малашэ́рсны, ‑ая, ‑ае.

Які дае мала шэрсці; з кароткай шэрсцю. Малашэрсная парода авечак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

crease-resistant

[ˈkri:srɪ,zɪstənt]

adj.

які́ не каме́чыцца або́ ма́ла каме́чыцца, няко́мкі, нямну́ткі

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

парафі́н

(н.-лац. paraffinum, ад лац. parum = мала + affmis = родны)

белае або жоўтае рэчыва, падобнае да воску, якое здабываецца пераважна з нафты.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)