адзі́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж.

1. У матэматыцы: першы, найменшы цэлы лік у дзясятку, а таксама яго лічбавы знак «1».

2. толькі мн. (адзі́нкі, -нак). Апошняя лічба ў мнагазначных ліках.

Двухзначны лік складаецца з адзінак і дзясяткаў.

3. Велічыня, якой вымяраюцца іншыя аднародныя велічыні.

Грашовая а.

А. сілы току.

4. Асобная самастойная частка ў складзе цэлага, асобны прадмет ці асоба ў групе падобных.

Гаспадарчая а.

Штатная а.

5. мн. Асобныя прадметы ці людзі, істоты, нямногія па ліку; мала хто.

Такіх людзей адзінкі (вельмі мала).

○

Адзінка захавання (спец.) — экспанат музея, экзэмпляр кнігі ў бібліятэцы.

У музеі тысячы адзінак захавання.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

almost

[ˈɔlmoʊst]

adv.

ама́ль, блізу́, ма́ла не, бяз ма́ла, блі́зка што, ле́дзь не

I almost got lost in the forest — Я ма́ла не заблудзіўся ў ле́се

almost never — ама́ль ніко́лі

She has almost no hope — Яна́ ама́ль ня ма́е нія́кае надзе́і

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

расхо́даваць, -дую, -дуеш, -дуе; -дуй; -даваны; зак. і незак., што.

1. Патраціць (траціць) на што-н.

Р. грошы.

2. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Спажыць (спажываць; разм.).

Сучасныя электрапрыборы расходуюць мала электраэнергіі.

|| зак. яшчэ зрасхо́даваць, -дую, -дуеш, -дуе; -дуй; -даваны.

|| наз. расхо́даванне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

стабілітро́н

(ад лац. stabilis = устойлівы + -трон)

газаразрадны або паўправадніковы прыбор, напружанне ў якім мала залежыць ад току, што працякае праз яго.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Галадамі́ра, галадамі́рны ’той, хто мала есць’ (Нас.). Гл. галадамі́рыць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

маласпажы́ўны, ‑ая, ‑ае.

Які мае ў сабе мала спажыўных рэчываў. Маласпажыўны корм.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Лі́псы ’вочы’ (Яўс.). Няясна (мала інфармацыі). З арго (?). Да лы́паць (?).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

парафі́н

(н.-лац. paraffinum, ад лац. parum = мала + affmis = родны)

белае або жоўтае рэчыва, падобнае да воску, якое здабываецца пераважна з нафты.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

надлама́ць, -ламлю́, -ло́міш, -ло́міць; -лама́ў, -ма́ла; -ламі́; -лама́ны і -ло́млены; зак.

1. што. Зрабіць трэшчыну, не зламаўшы зусім.

Н. сук дрэва.

2. перан., каго-што. Аслабіць, падарваць.

Н. здароўе.

|| незак. надло́мліваць, -аю, -аеш, -ае і надло́мваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. надло́мліванне, -я, н. і надло́мванне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

малае́зджаны, ‑ая, ‑ае.

1. На якім мала ездзілі. Малаезджаны конь. Малаезджаныя калёсы.

2. Па якім рэдка, мала ездзяць. Дарога тут была малаезджаная, глухая. Чорны. Без святла, без асаблівага грукату [машына] паціху падалася па малаезджанай камяністай дарозе. Лынькоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)