клас, -а, мн. -ы, -аў, м.
1. У навуковых і іншых класіфікацыях: сукупнасць прадметаў, з’яў, аб’яднаных на аснове якіх-н. агульных якасцей; катэгорыя, разрад, падраздзяленне.
Назвы класаў раслін у батаніцы.
К. паўзуноў.
К. мінаносцаў.
2. Вялікая група людзей, аб’яднаных аднолькавымі адносінамі да сродкаў вытворчасці, да размеркавання грамадскага багацця і агульнасцю інтарэсаў.
Рабочы к.
3. Падраздзяленне вучняў пачатковай і сярэдняй школы, якое адпавядае году навучання.
Шосты к.
4. Падраздзяленне вучняў мастацкай або іншай спецшколы, якія вывучаюць пэўны прадмет.
К. цымбалаў.
К. жывапісу.
5. Памяшканне ў школе, дзе займаюцца вучні.
Рамонт класа.
6. Група вучняў, якія вучацца сумесна.
Дружны к.
7. Мера якасці, ступень, узровень чаго-н.; кваліфікацыя.
Спецыяліст высокага класа.
Паказаць нізкі к. гульні.
Лётчык першага класа.
|| прым. кла́савы, -ая, -ае (да 2 знач.) і кла́сны, -ая, -ае (да 3—6 знач.).
Класавае грамадства.
Класны кіраўнік.
Класны пакой.
Класная дысцыпліна.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
прыро́дны, -ая, -ае.
1. гл. прырода.
2. Натуральны.
П. газ.
3. Які па нараджэнні належыць да якой-н. мясцовасці, краіны, да якога-н. грамадскага класа.
П. мінчанін.
П. селянін.
4. перан. Тое, што і прыроджаны (у 1 знач.).
П. розум.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
спрут, -а, М спру́це, мн. -ы, -аў, м.
1. Марская жывёла класа галаваногіх малюскаў з мешкападобным целам і васьмю шчупальцамі; васьміног.
2. перан. Увасабленне абсалютнага зла; распаўсюджаная метафара для абазначэння арганізацый, якія ўяўляюць небяспеку для грамадства (мафія, таталітарныя секты і пад.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
набілітэ́т, ‑у, М ‑тэце, м., зб.
Гіст. Кіруючыя вярхі рабаўладальніцкага класа ў старажытнай Рымскай рэспубліцы.
[Ад лац. nobilitas, nobilitatis — знаць.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
плутакра́т, ‑а, М ‑краце, м.
Кніжн. Прадстаўнік пануючага класа, які карыстаецца ўладай дзякуючы свайму багаццю.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
алгары́тм, ‑у, м.
Сукупнасць правіл, якія вызначаюць змест і паслядоўнасць аперацый рашэння задач адпаведнага класа.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ідэо́лаг, ‑а, м.
Прыхільнік, абаронца ідэалогіі якога‑н. грамадскага класа, групы, напрамку. Ідэолаг рэвалюцыйнага пралетарыяту.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
высакаро́ддзе, ‑я, н.
Уст. У дарэвалюцыйнай Расіі — тытулаванне цывільных чыноўнікаў пятага класа і іх жонак.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
садалі́т, ‑у, М ‑ліце, м.
Мінерал з класа сілікатаў, сінія разнавіднасці якога з’яўляюцца каштоўнымі камянямі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
саве́тнік, ‑а, м.
1. Назва пасад у некаторых установах (пасольствах, міністэрствах і пад.). Саветнік пасольства. Дзяржаўны саветнік юстыцыі. // Асоба, якая займае гэту пасаду. Фінансавы саветнік пасольства.
2. У дарэвалюцыйнай Расіі — назва чыноў розных класаў паводле рангаў існаваўшай іерархіі ў цывільнай службе. Калежскі саветнік.
•••
Надворны саветнік — цывільны чын сёмага класа ў дарэвалюцыйнай Расіі.
Стацкі саветнік — цывільны чын пятага класа ў дарэвалюцыйнай Расіі.
Тытулярны саветнік — цывільны чын дзевятага класа ў дарэвалюцыйнай Расіі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)