набілітэ́т, ‑у, М ‑тэце, м., зб.

Гіст. Кіруючыя вярхі рабаўладальніцкага класа ў старажытнай Рымскай рэспубліцы.

[Ад лац. nobilitas, nobilitatis — знаць.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)