б ​1, нескл., н.

1. Другая літара беларускага алфавіта, якая мае назву «бэ». Малое б. □ Хто сказаў а, той павінен сказаць і б. Прыказка.

2. Выбухны, звонкі, губна-губны зычны гук. Звонкае б.

б ​2,

гл. бы ​1.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кансананты́зм

(ад лац. conconans, -ntis = зычны гук)

сістэма зычных гукаў якой-н. мовы (параўн. вакалізм).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

◎ Наськапа́ць ’нашчапаць’ (віл.; раг., Сл. ПЗБ). Да ськапаць ’шчапаць’, што ў сваю чаргу са скяпаць (скепиць) ’шчапаць, калоць’ (Нас.) у выніку «пераносу» мяккасці з другога на першы зычны, што прывяло да ліквідацыі нетыповага спалучэння ‑КЯ‑.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

unvoiced

[ʌnˈvɔɪst]

adj.

1) ня ска́заны, ня вы́казаны сло́вамі

2) Phon., unvoiced sound — глухі́ (зы́чны) гук

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

імплазі́ўны

(лац. implosivus)

лінгв. змычны зычны гук, пры вымаўленні якога за змычкай няма выбуху (напр. «абмыць»).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

лабіядэнта́льны

(ад лац. labium = губа + dens, -ntis = зуб)

лінгв. губна-зубны зычны гук (напр. «в», «ф»).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

фрыкаты́ў

(фр. fricatif, ад лац. fricare = церці)

лінгв. шчылінны зычны гук (напр. з, с, ф, х).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

hardened

[ˈhɑ:rdənd]

adj.

1) агрубе́лы (го́лас, нату́ра), чэ́рствы; без душы́

2) цьвёрды; загартава́ны

3) зацьвярдзе́лы (пра зы́чны)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

зубны́, ‑ая, ‑ое.

1. Які мае адносіны да зуба. Зубны нерв. Зубны боль. // Прызначаны для догляду, зберажэння зубоў. Зубны парашок. Зубная шчотка. // Які мае адносіны да лячэння зубоў. Зубны ўрач. Зубны кабінет.

2. Які вымаўляецца пры ўдзеле зубоў (пра гукі). Зубны зычны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шаламі́ць, ‑ламлю, ‑ломіш, ‑ломіць; незак., каго-што.

1. Ашаламляць, рабіць моцнае ўражанне, прыводзіць у замяшанне. Гэтак шаломіць чалавека раптоўны гром, маланка ў цёмнай ночы, зычны стук гарматы, што знянацку парушае цішу. Гартны.

2. П’яніць, адурманьваць. Піва шаломіць стомленыя галовы, робіцца трохі весялей. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)