істэры́чны, -ая, -ае.

1. гл. істэрыя.

2. Хворы на істэрыю.

Істэрычная жанчына.

3. Характэрны для істэрыі, для істэрыка.

І. рогат.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

істэры́чны

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. істэры́чны істэры́чная істэры́чнае істэры́чныя
Р. істэры́чнага істэры́чнай
істэры́чнае		 істэры́чнага істэры́чных
Д. істэры́чнаму істэры́чнай істэры́чнаму істэры́чным
В. істэры́чны (неадуш.)
істэры́чнага (адуш.)		 істэры́чную істэры́чнае істэры́чныя (неадуш.)
істэры́чных (адуш.)
Т. істэры́чным істэры́чнай
істэры́чнаю		 істэры́чным істэры́чнымі
М. істэры́чным істэры́чнай істэры́чным істэры́чных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

істэры́чны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. істэры́чны істэры́чная істэры́чнае істэры́чныя
Р. істэры́чнага істэры́чнай
істэры́чнае		 істэры́чнага істэры́чных
Д. істэры́чнаму істэры́чнай істэры́чнаму істэры́чным
В. істэры́чны (неадуш.)
істэры́чнага (адуш.)		 істэры́чную істэры́чнае істэры́чныя (неадуш.)
істэры́чных (адуш.)
Т. істэры́чным істэры́чнай
істэры́чнаю		 істэры́чным істэры́чнымі
М. істэры́чным істэры́чнай істэры́чным істэры́чных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

істэры́чны

1. (относящийся к истерии) истери́ческий;

і. прыпа́дак — истери́ческий припа́док;

2. (склонный к истерии, характерный для истерики) истери́ческий, истери́чный;

~ная нату́ра — истери́ческая (истери́чная) нату́ра;

і. крык — истери́ческий (истери́чный) крик

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

істэры́чны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да істэрыі, да істэрыкі. Істэрычны псіхоз. Істэрычны прыпадак.

2. Схільны да істэрыі, які ўпадае ў істэрыю. Істэрычная натура. □ [Люся Ніканава] іграла Таццяну то занадта істэрычнай, то, наадварот, празмерна чэрствай. «Полымя».

3. Характэрны для істэрыі, для істэрыка; такі, як пры істэрыі. Істэрычны голас. □ — Го-го-го! — зарагатаў пан, — го-го-го! — і браўся за бокі. Рогат нервовы, істэрычны трос яго, да слёз мучыў. Бядуля.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

істэры́я, -і, ж.

1. Нервовая хвароба, якая праяўляецца ў прыпадках, павышанай раздражняльнасці, сутаргавым смеху са слязамі.

2. перан. Узбуджаная, ліхаманкавая дзейнасць у якім-н. кірунку.

|| прым. істэры́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

истери́ческий істэры́чны;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

истери́чный істэры́чны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прыпа́дак, ‑дку, м.

Раптоўны прыступ якой‑н. хваробы. Сардэчны прыпадак. Прыпадак эпілепсіі. □ Слабае яе сэрца не вытрымала, і з ёю здарыўся моцны прыпадак. Якімовіч. Солтыс нешта замармытаў у адказ і скурчыўся перад камендантам у прыпадку кашлю. Бажко. // Рэзкае, моцнае праяўленне чаго‑н. Крычаць у прыпадку гневу. Істэрычны прыпадак. □ [Галіна] не раз бачыла Блажэвіча ў прыпадку чорнай меланхоліі. Рамановіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)