іпатэ́ка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. іпатэ́ка іпатэ́кі
Р. іпатэ́кі іпатэ́к
Д. іпатэ́цы іпатэ́кам
В. іпатэ́ку іпатэ́кі
Т. іпатэ́кай
іпатэ́каю		 іпатэ́камі
М. іпатэ́цы іпатэ́ках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

іпатэ́ка ж., эк. ипоте́ка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

іпатэ́ка, ‑і, ДМ ‑тэцы, ж.

Пазыка, якая выдаецца ў капіталістычных краінах пад заклад нерухомай маёмасці, галоўным чынам зямлі, а таксама заклад нерухомай маёмасці пад такую пазыку.

[Ад грэч. hypothēkē — заклад.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ипоте́ка эк. іпатэ́ка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)