ізато́п
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
ізато́п |
ізато́пы |
| Р. |
ізато́па |
ізато́паў |
| Д. |
ізато́пу |
ізато́пам |
| В. |
ізато́п |
ізато́пы |
| Т. |
ізато́пам |
ізато́памі |
| М. |
ізато́пе |
ізато́пах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
ізато́пны, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да ізатопаў, ізатопа. Ізатопны індыкатар.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
тэ́рбій, ‑ю, м.
Спец. Рэдказямельны элемент, які складаецца з аднаго ўстойлівага ізатопа.
[Ад геагр. назвы.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)