іго́лачнік
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
іго́лачнік |
іго́лачнікі |
| Р. |
іго́лачніка |
іго́лачнікаў |
| Д. |
іго́лачніку |
іго́лачнікам |
| В. |
іго́лачніка |
іго́лачнікаў |
| Т. |
іго́лачнікам |
іго́лачнікамі |
| М. |
іго́лачніку |
іго́лачніках |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
іго́лачнік, ‑а, м.
Майстар, які вырабляе іголкі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
іго́лачніца, ‑ы, ж.
Жан. да іголачнік.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)