ю́дзіць

дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. ю́джу ю́дзім
2-я ас. ю́дзіш ю́дзіце
3-я ас. ю́дзіць ю́дзяць
Прошлы час
м. ю́дзіў ю́дзілі
ж. ю́дзіла
н. ю́дзіла
Загадны лад
2-я ас. ю́дзь ю́дзьце
Дзеепрыслоўе
цяп. час ю́дзячы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пад’ю́дзіць, ‑юджу, ‑юдзіш, ‑юдзіць; зак., каго.

Разм. Падбухторыць, падбіць на што‑н.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

З’ю́дзіць ’успудзіць, сагнаць з месца, падбухторыць’ (Сл. паўн.-зах.). Рус. съюта́жить, съюртить ’сагнаць, ссыпаць у кучу’ (Даль). Гл. юдзіць ’зводзіць; павучаць, падказваць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Наю́дзіць ’падгаварыць’ (Сл. ПЗБ), параўн. рус. каўк. наю́дить ’данясці, напляткарыць’. Ад ю́дзіць ’спакушаць, падбухторваць; зводзіць’, ю́да ’прадажнік, здраднік’, параўн. наюда́шыць ’здрадніцкі ўзвесці паклёп’, юда́шыць ’хітрыць, ілгаць; ашукваць, здраджваць’ да юда́ш ’няшчыры чалавек’ (Нас.). У сувязі з гэтым параўнанне з літ. sujùdinu ’падгаварыць’, на якое звяртаюць увагу складальнікі слоўніка, мае неабавязковы характар.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)