эсэі́ст, -а, М -сце, мн. -ы, -аў, м. (кніжн.).

Той, хто піша эсэ.

|| ж. эсэі́стка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

эсэі́ст

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. эсэі́ст эсэі́сты
Р. эсэі́ста эсэі́стаў
Д. эсэі́сту эсэі́стам
В. эсэі́ста эсэі́стаў
Т. эсэі́стам эсэі́стамі
М. эсэі́сце эсэі́стах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

эсэі́ст м., лит. эссеи́ст

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

эсэі́ст, ‑а, М ‑сце, м.

Кніжн. Той, хто піша эсэ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эссеи́ст эсэі́ст, -та м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)