эсэі́ст, -а, М -сце, мн. -ы, -аў, м. (кніжн.).

Той, хто піша эсэ.

|| ж. эсэі́стка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

эсэі́ст

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. эсэі́ст эсэі́сты
Р. эсэі́ста эсэі́стаў
Д. эсэі́сту эсэі́стам
В. эсэі́ста эсэі́стаў
Т. эсэі́стам эсэі́стамі
М. эсэі́сце эсэі́стах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

эсэі́ст м., лит. эссеи́ст

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

эсэі́ст, ‑а, М ‑сце, м.

Кніжн. Той, хто піша эсэ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эсэі́ст

(фр. essayiste)

пісьменнік, які распрацоўвае жанр эсэ.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

эсэі́ст

(фр. essayiste)

пісьменнік, які распрацоўвае жанр эсэ.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

эссеи́ст эсэі́ст, -та м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

essayist [ˈeseɪɪst] n. эсэі́ст

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

essayist

[ˈeseɪɪst]

n.

эсэі́ст -а m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

eseista

м. нарысіст; эсэіст

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)