эруды́тка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. эруды́тка эруды́ткі
Р. эруды́ткі эруды́так
Д. эруды́тцы эруды́ткам
В. эруды́тку эруды́так
Т. эруды́ткай
эруды́ткаю		 эруды́ткамі
М. эруды́тцы эруды́тках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

эруды́тка ж., разг. эруди́тка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

эруды́тка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

Разм. Жан. да эрудыт.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эруды́т, -а, М -ды́це, мн. -ы, -аў, м. (кніжн.).

Той, хто мае вялікую эрудыцыю.

|| ж. эруды́тка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так (разм.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

эруди́тка разг. эруды́тка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)