эрзя́
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, нескланяльны
|
адз. |
мн. |
| Н. |
эрзя́ |
эрзя́ |
| Р. |
эрзя́ |
эрзя́ |
| Д. |
эрзя́ |
эрзя́ |
| В. |
эрзя́ |
эрзя́ |
| Т. |
эрзя́ |
эрзя́ |
| М. |
эрзя́ |
эрзя́ |
Іншыя варыянты:
э́рзя.
Крыніцы:
biryla1987,
nazounik2008.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
э́рзя
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, нескланяльны
|
адз. |
мн. |
| Н. |
э́рзя |
э́рзя |
| Р. |
э́рзя |
э́рзя |
| Д. |
э́рзя |
э́рзя |
| В. |
э́рзя |
э́рзя |
| Т. |
э́рзя |
э́рзя |
| М. |
э́рзя |
э́рзя |
Іншыя варыянты:
эрзя́.
Крыніцы:
krapivabr2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
эрзя́
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, нескланяльны
|
адз. |
мн. |
| Н. |
эрзя́ |
эрзя́ |
| Р. |
эрзя́ |
эрзя́ |
| Д. |
эрзя́ |
эрзя́ |
| В. |
эрзя́ |
эрзя́ |
| Т. |
эрзя́ |
эрзя́ |
| М. |
эрзя́ |
эрзя́ |
Іншыя варыянты:
э́рзя.
Крыніцы:
biryla1987,
nazounik2008.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
э́рзя
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, нескланяльны
|
адз. |
мн. |
| Н. |
э́рзя |
э́рзя |
| Р. |
э́рзя |
э́рзя |
| Д. |
э́рзя |
э́рзя |
| В. |
э́рзя |
э́рзя |
| Т. |
э́рзя |
э́рзя |
| М. |
э́рзя |
э́рзя |
Іншыя варыянты:
эрзя́.
Крыніцы:
krapivabr2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
э́рзя этн., нескл., м. и ж., мн. э́рзя
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
э́рзя этн. э́рзя нескл., м., ж. и мн.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
эрзя, ‑і, м. і ж.
Адна з дзвюх этнаграфічных груп мардоўскага народа.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
эрзя́не, ‑зян; адз. эрзянін, ‑а, м.; эрзянка, ‑і, ДМ ‑нцы; мн. эрзянкі, ‑нак; ж.
Тое, што і эрзя.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
◎ Пехцяро́к ’вяровачная сетка для сена ў дарозе’ (Нас.), ’кашэль, торба’ (Нар. Гом.), пехцёрь ’тс’ (Растарг.), пехцяром ’быць неахайна апранутым’ (Нас.), пяхцер ’гультай’ (мазыр., Мат. Гом.), (перан.) пехірірок ’таўстун (пра дзіця)’ (Нас.), рус. кур., калуж. пехтерь, пехтерь ’кошык, у які натоптваюць сена’, цвяр. ’тоўстае пражэрлівае дзіцё’, смал. пяхцерь ’пяхцер’, ярасл., цвяр., пск. пехтёршпь ’несці нешта цяжкае’, ’шмат набіраць, напіхваць’, ’шмат і прагна есці’. Відаць, уграфінізм. Параўн. вепск. pehit ’мятая салома, сечка’, peksta ’мяць, таптаць’, ’мясіць, збіваць, перамешваючы’, а таксама эрзя-мардоўск. pʼetkʼel ’таўкач’. Гл. таксама пяхцер. Куркіна (Этимология–1970, 96–97) рус. пехтерь, пестер(ь) і да т. п. адносіць да прасл. *pьxali, pixati, уключаючы сюды рус. пест ’таўкач, кій’, славен. peši ’салома ў кулях, прызначаная для пакрыцця будынку’ і інш., і вызначае магчымасць семантычнага пераходу: ’хуткі рух са штуршком’ > ’піхаць, таўчы’ > ’плесці, віць, ткаць’ > ’нешта сплеценае’, што не зусім адпавядае семантыцы бел. лексем.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)