эпі́тэт, -а, М -тэце, мн. -ы, -аў, м.

Паэтычнае азначэнне, якое выражае эмацыянальную ацэнку або дае вобразную характарыстыку прадмету, з’яве.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

эпі́тэт

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. эпі́тэт эпі́тэты
Р. эпі́тэта эпі́тэтаў
Д. эпі́тэту эпі́тэтам
В. эпі́тэт эпі́тэты
Т. эпі́тэтам эпі́тэтамі
М. эпі́тэце эпі́тэтах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

эпі́тэт м. эпи́тет

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

эпі́тэт, ‑а, М ‑тэце, м.

Паэтычнае азначэнне, якое выражае эмацыянальную ацэнку або дае вобразную характарыстыку прадмету, з’яве, напрыклад: «жалезны нарком», «свінцовыя хмары». З мэтай надаць сваім апавяданням гумарыстычную афарбоўку Якуб Колас, апрача параўнанняў, ужывае і другія стылістычныя спосабы — эпітэты, метафары, гіпербалы, якія нясуць у сабе пэўную долю гумару. «Полымя». // Слова, выраз, якім характарызуюць, называюць каго‑, што‑н. — Вас трэба павіншаваць. Вы дамагліся свайго — сталі спявачкай. Я з захапленнем слухаў ваш... — Андрэй падбіраў эпітэты, каб даць азначэнне яе голасу, але Ірына перапыніла яго. Сапрыка.

[Грэч. epítheton — прыдатак.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эпи́тет поэт., перен. эпі́тэт, -та м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

венцано́сны, ‑ая, ‑ае.

Уст. Урачысты эпітэт манархаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кафалі́чны, ‑ая, ‑ае.

Кніжн. Сусветны, усеагульны (эпітэт праваслаўнай царквы).

[Ад грэч. katholikós — з іншым вымаўленнем, чым каталіцкі.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прападо́бны, ‑ая, ‑ае.

У праваслаўнай царкве — эпітэт «святых» з манахаў, які азначае: праведны, святы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

улады́чыца, ‑ы, ж.

1. Жан. да уладыка (у 2 знач.).

2. Эпітэт багародзіцы ў рэлігійных творах.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

грамаве́ржац, ‑жца, м.

Паэт. Той, хто пасылае гром (у антычнай міфалогіі эпітэт Зеўса — Юпітэра). // перан. Пра грознага, суровага чалавека.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)