шчаня́

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, ніякі род, рознаскланяльны

адз. мн.
Н. шчаня́ шчаня́ты
Р. шчаня́ці шчаня́т
Д. шчаня́ці шчаня́там
В. шчаня́ шчаня́т
Т. шчанё́м шчаня́тамі
М. шчаня́ці шчаня́тах

Іншыя варыянты: шчанё́.

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

шчаня́ і шчанё, -ня́ці, мн. -ня́ты, -ня́т, н.

1. Дзіцяня сабакі, а таксама ваўчыцы, лісы і пад.

2. Пра дзіця (разм., груб.).

|| прым. шчаня́чы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

шчаня́ и шчанё, -ня́ці ср., прям., перен. щено́к м.;

◊ мале́нькі саба́чка да ве́ку ш. — посл. ма́ленькая соба́чка до ста́рости щено́к

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

шчаня́ і шчанё, ‑няці; мн. ‑няты, ‑нят; н.

Дзіцяня сабакі, а таксама ваўчыцы, лісы і пад. Сука шызая ў палацы Радзівіла Прынесла шывых трох шчанят. А. Александровіч. / Разм. груб. Пра дзіця. [Лабыш:] Ты што, сапраўды спадзяешся стаць маім зяцем?.. Лепш я шчанят тваіх гадаваць буду, а дачкі сваёй за цябе, галетніка, не аддам. Козел.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

даве́ку, прысл.

Да канца жыцця.

Маленькі сабака д. шчаня (з нар.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

саба́чка¹, -і, мн. -і, -чак, м.

1. гл. сабака (у 1 знач.).

2. Шчаня.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

зала́шчыць, -шчу, -шчыш, -шчыць; -шчаны; зак., каго-што (разм.).

Стаміць, змучыць ласкамі.

З. шчаня.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

сабачаня́ і сабачанё, -ня́ці, мн. -ня́ты, -ня́т, н.

1. Дзіцяня сабакі, шчаня.

2. Маленькі сабачка.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

шчанё,

гл. шчаня.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цу́цык

‘асоба; шчаня, невялікі сабака’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. цу́цык цу́цыкі
Р. цу́цыка цу́цыкаў
Д. цу́цыку цу́цыкам
В. цу́цыка цу́цыкаў
Т. цу́цыкам цу́цыкамі
М. цу́цыку цу́цыках

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)