чыно́ўніцкі

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. чыно́ўніцкі чыно́ўніцкая чыно́ўніцкае чыно́ўніцкія
Р. чыно́ўніцкага чыно́ўніцкай
чыно́ўніцкае		 чыно́ўніцкага чыно́ўніцкіх
Д. чыно́ўніцкаму чыно́ўніцкай чыно́ўніцкаму чыно́ўніцкім
В. чыно́ўніцкі (неадуш.)
чыно́ўніцкага (адуш.)		 чыно́ўніцкую чыно́ўніцкае чыно́ўніцкія (неадуш.)
чыно́ўніцкіх (адуш.)
Т. чыно́ўніцкім чыно́ўніцкай
чыно́ўніцкаю		 чыно́ўніцкім чыно́ўніцкімі
М. чыно́ўніцкім чыно́ўніцкай чыно́ўніцкім чыно́ўніцкіх

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

чыно́ўніцкі чино́внический, чино́вничий

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

чыно́ўніцкі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да чыноўніка, чыноўніцтва. На тым, што гуляў фігуркамі, быў сціплы чыноўніцкі сурдут: ён служыў на чыгунцы і нават з аблічча быў тыповы служачы — ціхі, сціплы, светлавалосы, з трохі вінаватай усмешкаю. Караткевіч. Выступленне [Яўгеніі Васільеўны], можа, і прагучала крыху дзіўна для тых, хто прывык да чыноўніцкай сухасці і цвілі, ад якіх вяне лісце. Хадановіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

чыно́ўнік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Дзяржаўны служачы, які мае чын або займае дзяржаўную пасаду.

2. перан. Той, хто выконвае сваю работу фармальна, без жывога інтарэсу, строга па інструкцыі.

|| прым. чыно́ўніцкі, -ая, -ае і чыно́ўны, -ая, -ае (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

двара́нска-чыно́ўніцкі

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. двара́нска-чыно́ўніцкі двара́нска-чыно́ўніцкая двара́нска-чыно́ўніцкае двара́нска-чыно́ўніцкія
Р. двара́нска-чыно́ўніцкага двара́нска-чыно́ўніцкай
двара́нска-чыно́ўніцкае		 двара́нска-чыно́ўніцкага двара́нска-чыно́ўніцкіх
Д. двара́нска-чыно́ўніцкаму двара́нска-чыно́ўніцкай двара́нска-чыно́ўніцкаму двара́нска-чыно́ўніцкім
В. двара́нска-чыно́ўніцкі (неадуш.)
двара́нска-чыно́ўніцкага (адуш.)		 двара́нска-чыно́ўніцкую двара́нска-чыно́ўніцкае двара́нска-чыно́ўніцкія (неадуш.)
двара́нска-чыно́ўніцкіх (адуш.)
Т. двара́нска-чыно́ўніцкім двара́нска-чыно́ўніцкай
двара́нска-чыно́ўніцкаю		 двара́нска-чыно́ўніцкім двара́нска-чыно́ўніцкімі
М. двара́нска-чыно́ўніцкім двара́нска-чыно́ўніцкай двара́нска-чыно́ўніцкім двара́нска-чыно́ўніцкіх

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

чино́внический чыно́ўніцкі;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

чино́вничий чыно́ўніцкі;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зачарсцве́ць, ‑ею, ‑ееш, ‑ее; зак.

Стаць чэрствым; зацвярдзець. Хлеб зачарсцвеў. □ Дзяжа так усохла і зачарсцвела, Што хлебная завязь звялася. Вітка. // перан. Стаць бяздушным, нячулым. Няўжо ты так зачарсцвела на сваёй рабоце, што страціла ўсялякую цікавасць да людзей? Шамякін. За стол чыноўніцкі.. [Язэп Макаравіч] учапіўся, у паперы закапаўся з галавой.. Ды вось бяда: ён зачарсцвеў душой. Валасевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)