цэліба́т

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. цэліба́т
Р. цэліба́ту
Д. цэліба́ту
В. цэліба́т
Т. цэліба́там
М. цэліба́це

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

цэліба́т, -ту м., церк. целиба́т

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

цэліба́т, ‑у, М ‑баце, м.

Абавязковая бясшлюбнасць, устаноўленая для каталіцкага духавенства і праваслаўнага манаства.

[Ад лац. caelebs — нежанаты.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

целиба́т церк. цэліба́т, -ту м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)