царко́ўніца
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
царко́ўніца |
царко́ўніцы |
| Р. |
царко́ўніцы |
царко́ўніц |
| Д. |
царко́ўніцы |
царко́ўніцам |
| В. |
царко́ўніцу |
царко́ўніц |
| Т. |
царко́ўніцай
царко́ўніцаю |
царко́ўніцамі |
| М. |
царко́ўніцы |
царко́ўніцах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
царко́ўніца ж., разг., уст., в разн. знач. церко́вница
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
царко́ўніца, ‑ы, ж.
Разм.
1. Уст. Жонка царкоўніка (у 1 знач.).
2. Жан. да царкоўнік (у 2 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
церко́вница царко́ўніца, -цы ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)