фана́тык
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
фана́тык |
фана́тыкі |
| Р. |
фана́тыка |
фана́тыкаў |
| Д. |
фана́тыку |
фана́тыкам |
| В. |
фана́тыка |
фана́тыкаў |
| Т. |
фана́тыкам |
фана́тыкамі |
| М. |
фана́тыку |
фана́тыках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
фана́тык, -а, мн. -і, -аў, м.
1. Чалавек, які слепа адцаны толькі сваёй рэлігіі, веры.
2. перан. Чалавек, цалкам адданы якой-н. справе, ідэям і перакананням.
Ф. эстрады.
|| ж. фанаты́чка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
фана́тык м.
1. фана́тик; изуве́р;
2. (человек, страстно преданный какому-л. делу) фана́тик
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
фана́тык, ‑а, м.
1. Чалавек, слепа адданы сваёй веры і нецярпімы да іншых вераванняў і іншаверцаў. У Мінску, дзе спачатку спыніўся [Сматрыцкі], ён убачыў сляды глуму каталіцкіх фанатыкаў над праваслаўным насельніцтвам. «Полымя».
2. перан. Чалавек, цалкам адданы сваім ідэям і перакананням. Лепшыя са свайго пакалення, апантаныя вялікай ідэяй, часам фанатыкі — .. [нарадавольцы] заставаліся звычайнымі людзьмі. Мехаў.
[Лац. fanaticus — раз’юшаны; непрытомны.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
фана́тик фана́тык, -ка м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
фанаты́чка, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; ж.
Жан. да фанатык.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
фанаты́чка ж.
1. фанати́чка; изуве́рка;
2. фанати́чка; см. фана́тык 2
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
уве́раваць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; зак., у што.
Разм. Канчаткова паверыць у што‑н. І цяпер Адама Блецьку раз’ядалі самыя супярэчлівыя думкі. Гэта не быў чалавек, які ўпарта, як фанатык, мог верыць у тое, у што яму выгадна было б увераваць. Чорны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
изуве́р м.
1. (заця́ты, лю́ты) фана́тык, -ка м.;
2. перен. недавя́рак, -рка м.; (изверг) вы́людак, -дка м.; (чудище) пачва́ра, -ры ж.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
фанаты́чны, ‑ая, ‑ае.
Уласцівы фанатыку, прасякнуты фанатызмам. Алік зразумеў, што мастацтва, музыка, спорт — гэта не яго стыхія, бо там трэба фанатычная бязлітаснасць да сябе. Быкаў. Сягоння.. нас не можа не здзіўляць гэткая высокая і шматгранная таленавітасць Уладзіслава Галубка, гэткая фанатычная адданасць яго мастацтву тэатра, мастацтву глыбока народнаму. «Маладосць». // Які дзейнічае, думае, як фанатык. Па аскетычнай сухасці, што ішла ад .. вачэй [жанчыны], і па паводзінах я адразу разгадаў у ёй фанатычную каталічку. Карпюк.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)