уто́ры мн. уто́ры, -раў, ед. уто́ра, -ры ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

уто́ра

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. уто́ра уто́ры
Р. уто́ры уто́р
Д. уто́ры уто́рам
В. уто́ру уто́ры
Т. уто́рай
уто́раю		 уто́рамі
М. уто́ры уто́рах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

уто́рить несов. зараза́ць уто́ры;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

То́рнік ’прыстасаванне, якім робяць уторы’ (АБ, 9). Да уто́рнік < утора (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Аўто́ры ’выраз у ніжняй частцы бочкі, у які ўстаўляецца дно’ (лельч., Арх. ГУ). Гл. уторы, адносна фанетыкі параўн. аўдод, аўторак і інш.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Аўдо́д, аудо́т ’удод’ (Бяльк., Арх. ГУ), оўдо́д ’удод, някемлівы чалавек’ (КСТ), укр. овдод, овдот, рус. смал. авдот, авдотька ’ўдод’; апошняе, на думку Фасмера, 1, 59, народнаэтымалагічнае збліжэнне з уласным імем Авдотья. Ад удод (гл.) з прыстаўным а‑ (о‑) як у аўто́ры (з уто́ры), аўто́к (з уто́к) і г. д.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)