усе́чаны, -ая, -ае.

У матэматыцы: такі, у якога верхняя частка адсечана плоскасцю.

У. конус.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

усе́чаны

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. усе́чаны усе́чаная усе́чанае усе́чаныя
Р. усе́чанага усе́чанай
усе́чанае		 усе́чанага усе́чаных
Д. усе́чанаму усе́чанай усе́чанаму усе́чаным
В. усе́чаны (неадуш.)
усе́чанага (адуш.)		 усе́чаную усе́чанае усе́чаныя (неадуш.)
усе́чаных (адуш.)
Т. усе́чаным усе́чанай
усе́чанаю		 усе́чаным усе́чанымі
М. усе́чаным усе́чанай усе́чаным усе́чаных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

усе́чаны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. усе́чаны усе́чаная усе́чанае усе́чаныя
Р. усе́чанага усе́чанай
усе́чанае		 усе́чанага усе́чаных
Д. усе́чанаму усе́чанай усе́чанаму усе́чаным
В. усе́чаны (неадуш.)
усе́чанага (адуш.)		 усе́чаную усе́чанае усе́чаныя (неадуш.)
усе́чаных (адуш.)
Т. усе́чаным усе́чанай
усе́чанаю		 усе́чаным усе́чанымі
М. усе́чаным усе́чанай усе́чаным усе́чаных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

усе́чаны

дзеепрыметнік, залежны стан, прошлы час, закончанае трыванне

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. усе́чаны усе́чаная усе́чанае усе́чаныя
Р. усе́чанага усе́чанай
усе́чанае		 усе́чанага усе́чаных
Д. усе́чанаму усе́чанай усе́чанаму усе́чаным
В. усе́чаны (неадуш.)
усе́чанага (адуш.)		 усе́чаную усе́чанае усе́чаныя (неадуш.)
усе́чаных (адуш.)
Т. усе́чаным усе́чанай
усе́чанаю		 усе́чаным усе́чанымі
М. усе́чаным усе́чанай усе́чаным усе́чаных

Кароткая форма: усе́чана.

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

усе́чаны

1. прич. усечённый; обру́бленный; подру́бленный;

2. прил., в разн. знач. усечённый;

у. ко́нус — мат. усечённый ко́нус;

~ныя прыме́тнікі — грам. усечённые прилага́тельные

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

усе́чаны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад усячы, усекчы.

2. у знач. прым. Спец. Такі, верхняя частка якога адсечана плоскасцю, паралельная да асновы. Усечаны конус.

3. у знач. прым. У граматыцы і літаратуразнаўстве — з усячэннем (у 2 знач.). Усечаная абрэвіятура. Усечаны верш. Усечаны дактыль.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

усечённый в разн. знач. усе́чаны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

усячы́, усяку́, усячэ́ш, усячэ́; усячо́м, усечаце́, усяку́ць; усе́к, -кла; усячы́; усе́чаны; зак., што.

1. Адсякаючы, укараціць; змагчы адсячы (пераважна з адмоўем).

У. касільна.

Палена цвёрдае — не ўсячэш.

2. Урабіць у высечаную адтуліну (спец.).

У. перагародку ў сцяну.

3. перан. Паменшыць колькасць складоў у радку (кніжн.).

У. склад у вершаваным радку.

|| незак. усяка́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

|| наз. усячэ́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

подру́бленный​I

1. падсе́чаны;

2. усе́чаны;

3. падру́блены;

4. падсе́чаны;

5. падру́блены; см. подруби́ть​I.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сця́гнуты, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад сцягнуць.

2. у знач. прым. У мовазнаўстве — які надвергнуўся сцяжэнню, усечаны. У мове паэтычных твораў (асабліва XIX і першай трэці XX стагоддзя) нярэдка сустракаюцца так званыя сцягнутыя, або ўсечаныя, формы прыметнікаў. Граматыка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)