упле́цены
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
упле́цены |
упле́ценая |
упле́ценае |
упле́ценыя |
| Р. |
упле́ценага |
упле́ценай упле́ценае |
упле́ценага |
упле́ценых |
| Д. |
упле́ценаму |
упле́ценай |
упле́ценаму |
упле́ценым |
| В. |
упле́цены (неадуш.) упле́ценага (адуш.) |
упле́ценую |
упле́ценае |
упле́ценыя (неадуш.) упле́ценых (адуш.) |
| Т. |
упле́ценым |
упле́ценай упле́ценаю |
упле́ценым |
упле́ценымі |
| М. |
упле́ценым |
упле́ценай |
упле́ценым |
упле́ценых |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
упле́цены
дзеепрыметнік, залежны стан, прошлы час, закончанае трыванне
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
упле́цены |
упле́ценая |
упле́ценае |
упле́ценыя |
| Р. |
упле́ценага |
упле́ценай упле́ценае |
упле́ценага |
упле́ценых |
| Д. |
упле́ценаму |
упле́ценай |
упле́ценаму |
упле́ценым |
| В. |
упле́цены (неадуш.) упле́ценага (адуш.) |
упле́ценую |
упле́ценае |
упле́ценыя (неадуш.) упле́ценых (адуш.) |
| Т. |
упле́ценым |
упле́ценай упле́ценаю |
упле́ценым |
упле́ценымі |
| М. |
упле́ценым |
упле́ценай |
упле́ценым |
упле́ценых |
Кароткая форма: упле́цена.
Крыніцы:
dzsl2007,
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
упле́цены
1. вплетённый; вви́тый; ввя́занный;
2. уплетённый;
1, 2 см. упле́сці 1, 3
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
упле́цены, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад уплесці.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
вплетённый
1. упле́цены, мног. паўплята́ны; уві́ты, мног. паўвіва́ны;
2. (впутанный) разг. упле́цены, ублы́таны, умяша́ны.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
вви́тый
1. уві́ты;
2. (вплетённый) упле́цены, мног. паўплята́ны;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
◎ Латы́р ’камень, уплецены лыкам у колца з лазовага дубца, які служыць грузілам да невадоў’ (Мял.). Укр. латир, олатіір ’янтар’, ц.-рус. алатырь ’камень, які Спас паклаў у падмурак Сіёнскага храма’, ’камень, каля якога ўпала Галубіная кніга’ (Бракгауз і Ефрон, Энц. сл., 9, 116–117), рус. арханг., валаг., арл., вяц. латырь, латыр, ёнаўск. латар, арл. бел латый камень, рус. ватарь‑камень, алатырь‑камень. Узыходзіць да іран. *al ätar‑ ’белы-гаручы’, параўн. рус. кальку (з іран.) бел‑горюч і частковую бел‑атор (Мартынаў, Балт. слав. исслед., 1980, 24–25). Роднаснае са словам ватрушка (< cvatra ’агонь’).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)