упле́цены

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. упле́цены упле́ценая упле́ценае упле́ценыя
Р. упле́ценага упле́ценай
упле́ценае
упле́ценага упле́ценых
Д. упле́ценаму упле́ценай упле́ценаму упле́ценым
В. упле́цены (неадуш.)
упле́ценага (адуш.)
упле́ценую упле́ценае упле́ценыя (неадуш.)
упле́ценых (адуш.)
Т. упле́ценым упле́ценай
упле́ценаю
упле́ценым упле́ценымі
М. упле́ценым упле́ценай упле́ценым упле́ценых

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

упле́цены

дзеепрыметнік, залежны стан, прошлы час, закончанае трыванне

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. упле́цены упле́ценая упле́ценае упле́ценыя
Р. упле́ценага упле́ценай
упле́ценае
упле́ценага упле́ценых
Д. упле́ценаму упле́ценай упле́ценаму упле́ценым
В. упле́цены (неадуш.)
упле́ценага (адуш.)
упле́ценую упле́ценае упле́ценыя (неадуш.)
упле́ценых (адуш.)
Т. упле́ценым упле́ценай
упле́ценаю
упле́ценым упле́ценымі
М. упле́ценым упле́ценай упле́ценым упле́ценых

Кароткая форма: упле́цена.

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

упле́цены

1. вплетённый; вви́тый; ввя́занный;

2. уплетённый;

1, 2 см. упле́сці 1, 3

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

упле́цены, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад уплесці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вплетённый

1. упле́цены, мног. паўплята́ны; уві́ты, мног. паўвіва́ны;

2. (впутанный) разг. упле́цены, ублы́таны, умяша́ны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вви́тый

1. уві́ты;

2. (вплетённый) упле́цены, мног. паўплята́ны;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Латы́р ’камень, уплецены лыкам у колца з лазовага дубца, які служыць грузілам да невадоў’ (Мял.). Укр. латир, олатіір ’янтар’, ц.-рус. алатырь ’камень, які Спас паклаў у падмурак Сіёнскага храма’, ’камень, каля якога ўпала Галубіная кніга’ (Бракгауз і Ефрон, Энц. сл., 9, 116–117), рус. арханг., валаг., арл., вяц. латырь, латыр, ёнаўск. латар, арл. бел латый камень, рус. ватарь‑камень, алатырь‑камень. Узыходзіць да іран. *al ätar‑ ’белы-гаручы’, параўн. рус. кальку (з іран.) бел‑горюч і частковую бел‑атор (Мартынаў, Балт. слав. исслед., 1980, 24–25). Роднаснае са словам ватрушка (< cvatra ’агонь’).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)