уло́ў, уло́ву, м.

Колькасць злоўленай рыбы, дзічыны, звера.

Атрымаць багаты ў. рыбы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

уло́ў

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. уло́ў
Р. уло́ву
Д. уло́ву
В. уло́ў
Т. уло́вам
М. уло́ве

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

уло́ў (род. уло́ву) м.

1. (действие) уло́в, лов;

2. (количество пойманной рыбы, зверя) уло́в

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

уло́ў, улову, м.

1. Лоўля рыбы, звера. Мая — дачка рыбака, з пяці-шасці гадоў хадзіла з бацькам у мора на ўлоў. Дуброўскі.

2. Тое, што злоўлена, вылаўлена; колькасць налоўленага; здабыча. Андрэй моўчкі паставіў вядро з уловам далей ад ракі, парваў травы і закідаў ёю акуня і соміка, каб не сушыла сонца. Ваданосаў. Спусціўся [Бамбала] з горкі.. і адразу апынуўся ў людскім натоўпе, які сабраўся ля выгружанага з баркасаў улову. Карамазаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

уло́в уло́ў, род. уло́ву м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

недало́ў, ‑лову, м.

Улоў меншы нормы. // Частка ўлову, якой не хапае да вызначанай нормы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рыбапрадукцы́йнасць, ‑і, ж.

Здольнасць даваць рыбную прадукцыю, забяспечваць улоў рыбы. Рыбапрадукцыйнасць азёр Беларусі. Рыбапрадукцыйнасць Каспія.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лов м.

1. (ловля) ло́ўля, -лі ж.;

2. (улов) уло́ў род. уло́ву м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

адкра́сці, ‑краду, ‑крадзеш, ‑крадзе; зак., каго-што.

Украсці тое, што было забрана, адабрана. Позна ўночы вярнуўся Максім, прывёз трохі сена. Проста сказаць, адкраў у палякаў. Колас. // Украсці. І Лявону Шулю раптам робіцца сорамна і ніякавата, што ён адкраў улоў, адкраў не ў каго-небудзь, а ў свайго пляменніка. Сачанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ро́спач, ‑ы, ж.

Стан, пачуццё крайняй безнадзейнасці, упадку духу, выкліканы якім‑н. няшчасцем, непрыемнасцю і пад. Ніколі не трэба кідацца ў роспач, а цярпліва і настойліва дамагацца свайго. Асіпенка. [Пятро:] — Рыба сплыла... Увесь улоў. Вось я і крычу ад роспачы! Ваданосаў. — Трэцяя брыгада нашу жняярку забрала! — з роспаччу крыкнула Вольга. Мележ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)