уе́зд
‘месца, праз якое уязджаюць’
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
уе́зд |
уе́зды |
| Р. |
уе́зда |
уе́здаў |
| Д. |
уе́зду |
уе́здам |
| В. |
уе́зд |
уе́зды |
| Т. |
уе́здам |
уе́здамі |
| М. |
уе́здзе |
уе́здах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
уе́зд м.
1. род. уе́зду (действие) въезд;
на ра́ніцу прызна́чаны ўезд у го́рад — у́тром назна́чен въезд в го́род;
2. род. уе́зда (место, по которому въезжают куда-л.) въезд;
прыго́жы ўезд — краси́вый въезд
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)