удыха́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. удыха́нне удыха́нні
Р. удыха́ння удыха́нняў
Д. удыха́нню удыха́нням
В. удыха́нне удыха́нні
Т. удыха́ннем удыха́ннямі
М. удыха́нні удыха́ннях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

удыха́нне ср. вдыха́ние

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

удыха́нне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. удыхаць — удыхнуць.

2. Тое, што і удых.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

удыхну́ць¹, -ну́, -не́ш, -не́; -нём, -няце́, -ну́ць; -ні́; зак., што.

Набраць у лёгкія паветра пры дыханні.

У. свежае паветра.

|| незак. удыха́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; наз. удыха́нне, -я, н.; прым. удыха́льны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вдыха́ние удыха́нне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)