туркме́нка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. туркме́нка туркме́нкі
Р. туркме́нкі туркме́нак
Д. туркме́нцы туркме́нкам
В. туркме́нку туркме́нак
Т. туркме́нкай
туркме́нкаю		 туркме́нкамі
М. туркме́нцы туркме́нках

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

туркме́нка туркме́нка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

туркме́нка,

гл. туркмены.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

туркме́ны, -аў, адз. -ме́н, -а, м.

Народ, які складае асноўнае насельніцтва Туркменістана.

|| ж. туркме́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак.

|| прым. туркме́нскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

туркме́ны, ‑аў; адз. туркмен, ‑а, м.; туркменка, ‑і, ДМ ‑нцы; мн. туркменкі, ‑нак; ж.

Народ, які складае асноўнае насельніцтва Туркменскай ССР.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)