Трэ́скі

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Трэ́скі
Р. Трэ́сак
Трэ́скаў
Д. Трэ́скам
В. Трэ́скі
Т. Трэ́скамі
М. Трэ́сках

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

трэ́ска

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. трэ́ска трэ́скі
Р. трэ́скі трэ́сак
Д. трэ́сцы трэ́скам
В. трэ́ску трэ́скі
Т. трэ́скай
трэ́скаю		 трэ́скамі
М. трэ́сцы трэ́сках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

падпа́л, -у, м.

1. гл. падпаліць.

2. Смадякі, трэскі і пад., што служаць для распальвання печы.

Прывезці смалякоў на п.

|| прым. падпа́льны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

цу́рка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак, ж.

Тонкі аскепак лучынкі, трэскі, палачкі.

|| памянш.-ласк. цу́рачка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж.

|| прым. цу́рачны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

счаса́ць², счашу́, счэ́шаш, счэ́ша; счашы́; счаса́ны; зак., што.

1. Часаннем зняць верхні слой чаго-н.

С. кару з дрэва.

2. Зрасходаваць пры часанні.

С. палена на трэскі.

|| незак. счэ́сваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. счэ́сванне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

недагарэ́лы, ‑ая, ‑ае.

Які не згарэў поўнасцю. На свежай зімняй высецы валяліся недагарэлыя сукі і трэскі. Хомчанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дагні́сці і дагні́ць, ‑гнію, ‑гніеш, ‑гніе; пр. дагніў, ‑ла, ‑ло; зак.

Згніць зусім, да канца. Буралом дагніў. Трэскі дагнілі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ще́пка

1. трэ́ска, -кі ж., шчэ́пка, -кі ж.;

2. собир. трэ́скі, -сак мн., шчэ́пкі, -пак мн.;

◊

худо́й как ще́пка худы́ як шчэ́пка;

лес ру́бят — ще́пки летя́т погов. лес сяку́ць — трэ́скі ляця́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

тычы́на, ‑ы, ж.

Вялікая палка; шост. Быў смешны дзядзька той часінай З пустою лыжкаю, з тычынай, Якою трэскі ён варонай. А тут Алесь як зарагоча! Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ва́рыва, ‑а, н.

Разм. Вараная рэдкая страва. Саша стаяла каля прыпечка, як на варце, падкладала ў агонь трэскі, здымала з варыва пену. Шамякін. // зб. Вараныя стравы, варанае.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)