трэ́бнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Кніга, у якой сабраны малітвы для адпраўлення трэб².

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

трэ́бнік

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. трэ́бнік трэ́бнікі
Р. трэ́бніка трэ́бнікаў
Д. трэ́бніку трэ́бнікам
В. трэ́бнік трэ́бнікі
Т. трэ́бнікам трэ́бнікамі
М. трэ́бніку трэ́бніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

трэ́бнік м., церк. тре́бник;

◊ т. — папо́ўскі хле́бнік — посл. тре́бник — попо́вский хле́бник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

трэ́бнік, ‑а, м.

Кніга, у якой сабраны малітвы для адпраўлення трэб ​2. Трэбнік — папоўскі хлебнік. Прыказка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Трэ́бнік ‘кніга, у якой сабраны малітвы для адпраўлення трэб’ (ТСБМ, Нас., Некр. і Байк.), ст.-бел. требникъ ‘тс’, ‘ахвярнік’ (ГСБМ). Са ст.-слав. трѣбьникъ, ‘кніга рытуалаў у грэчаскай царкве’. Да трэ́ба 1 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

тре́бник церк. трэ́бнік, -ка м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

малітоўнік, трэбнік / у католікаў: кантычка

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)