трыглі́ф
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
трыглі́ф |
трыглі́фы |
| Р. |
трыглі́фа |
трыглі́фаў |
| Д. |
трыглі́фу |
трыглі́фам |
| В. |
трыглі́ф |
трыглі́фы |
| Т. |
трыглі́фам |
трыглі́фамі |
| М. |
трыглі́фе |
трыглі́фах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
трыглі́ф м., архит. тригли́ф
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
трыглі́ф, ‑а, м.
Спец. Арнамент з трыма вертыкальна размешчанымі жалабкамі на антаблеменце дарычнай калоны.
[Грэч. triglyphos — літаральна тройчы выразаны.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
тригли́ф архит. трыглі́ф, -фа м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)