трыглі́ф

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. трыглі́ф трыглі́фы
Р. трыглі́фа трыглі́фаў
Д. трыглі́фу трыглі́фам
В. трыглі́ф трыглі́фы
Т. трыглі́фам трыглі́фамі
М. трыглі́фе трыглі́фах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

трыглі́ф м., архит. тригли́ф

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

трыглі́ф, ‑а, м.

Спец. Арнамент з трыма вертыкальна размешчанымі жалабкамі на антаблеменце дарычнай калоны.

[Грэч. triglyphos — літаральна тройчы выразаны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

трыгліф

т. 15, с. 545

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

тригли́ф архит. трыглі́ф, -фа м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)