Трудаві́к

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. Трудаві́к
Р. Трудавіка́
Д. Трудавіку́
В. Трудаві́к
Т. Трудавіко́м
М. Трудавіку́

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

трудаві́к

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. трудаві́к трудавікі́
Р. трудавіка́ трудавіко́ў
Д. трудавіку́ трудавіка́м
В. трудавіка́ трудавіко́ў
Т. трудавіко́м трудавіка́мі
М. трудавіку́ трудавіка́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

трудаві́к, -ка́ м., полит., ист. трудови́к

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

трудаві́к, ‑а, м.

Гіст. У пачатку 20 ст. у дарэвалюцыйнай Расіі — член дробнабуржуазнай палітычнай арганізацыі, дэпутат Дзяржаўнай думы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

трудови́к полит., ист. трудаві́к, -ка́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)