тро́на

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. тро́на тро́ны
Р. тро́ны тро́н
Д. тро́не тро́нам
В. тро́ну тро́ны
Т. тро́най
тро́наю		 тро́намі
М. тро́не тро́нах

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

тро́нны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да трона; прызначаны для трона. Трапная зала. Тронная прамова.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тро́н

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. тро́н тро́ны
Р. тро́на тро́наў
Д. тро́ну тро́нам
В. тро́н тро́ны
Т. тро́нам тро́намі
М. тро́не тро́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

насле́днік м. насле́дник;

○ н. прасто́ла (тро́на) — престолонасле́дник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

престолонасле́дник м. насле́днік прасто́ла (тро́на);

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

престолонасле́дница ж. насле́дніца прасто́ла (тро́на).

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

трон трон, род. тро́на м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

міжца́рства, ‑а, н.

Перыяд незанятага трона, калі ўлада аднаго цара закончылася, а другога яшчэ не пачалася.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

престолонасле́дие ср. перахо́д у спа́дчыну прасто́ла (тро́на);

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кронпры́нц, ‑а, м.

Тытул наследніка трона ў Германіі і Аўстра-Венгрыі да падзення ў іх манархіі (1918 г.). // Асоба, якая мела гэты тытул.

[Ням. Kronprinz.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)