трезво́н м.

1. (колоколов) перазво́н, -ну м., звон, род. зво́ну м.;

2. перен. гамо́нка, -кі ж., пагало́ска, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

перазво́н, -ну м. перезво́н; трезво́н (колоколов)

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Трызво́н ‘звон ва ўсе званы (у царкве)’ (Нас., Байк. і Некр., Шымк. Собр.), ‘перазвон’ (РБС), ‘распаўсюджаная чутка’, ‘гамонка, пагалоска’, ‘поўха’, ‘суровая вымова’, сюды ж трызво́ніць ‘званіць’, ‘голасна, публічна гаварыць пра нешта’ (Нас.). Да звон (гл.); прыстаўка тры‑ з ц.-слав.-рус. трь‑/тре‑, ст.-слав. трь‑ (напр., трьблаженъ ‘тройчы шчаслівы’) (Фасмер, 4, 95 і 97), параўн. трыкляты (гл.), серб. триклет ‘тройчы пракляты’. Аднак у дадзеным выпадку, магчыма, зыходнае рус. трезво́нить — першапачаткова было ‘званіць ва ўсе званы — па тры звоны’, бо святочны звон быў не менш як у тры звоны, трезвон ‘святочны звон увогуле’, дать трезвона ‘даць кухталя, грымака, каб у вушах пачуўся трызвон’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

звон м.

1. (род. зво́на) (предмет) ко́локол;

2. (род. зво́ну) (звук) звон; (во все колокола — ещё) трезво́н; (церк. — ещё) бла́говест; (сигнал тревоги — ещё) наба́т;

3. (род. зво́ну) перен. (сплетни, толки) звон;

◊ звані́ць (біць) ва ўсе званы́ — звони́ть (бить) во все колокола́;

малі́навы з. — мали́новый звон;

зво́ну нарабі́ць — зво́ну зада́ть;

чуў з., ды не ве́дае, дзе ён — погов. слы́шал звон, да не зна́ет, где он

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)