трая́чка
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
трая́чка |
трая́чкі |
| Р. |
трая́чкі |
трая́чак |
| Д. |
трая́чцы |
трая́чкам |
| В. |
трая́чку |
трая́чкі |
| Т. |
трая́чкай
трая́чкаю |
трая́чкамі |
| М. |
трая́чцы |
трая́чках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
трая́чка ж., уст., разг. трёхрублёвка, трёшка, трёшница
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
трая́чка, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; ж.
Разм. Грашовы знак вартасцю ў тры рублі. Маючы ў кішэні скамечаную траячку, дарожны майстар завярнуў у рэстаранчык, каб трохі сагрэцца і падняць настрой. Навуменка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Трая́чка ‘грашовы знак вартасцю ў тры рублі’ (ТСБМ, Бяльк.), трыя́чка ‘тс’ (Бяльк.), троя́чка ‘трохрублёўка’ (ТС). З рус. троячка ‘тс’, памянш. ад траяк, гл.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
трёхрублёвка разг. трая́чка, -кі ж., трохрублёўка, -кі ж.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)