трая́чка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. трая́чка трая́чкі
Р. трая́чкі трая́чак
Д. трая́чцы трая́чкам
В. трая́чку трая́чкі
Т. трая́чкай
трая́чкаю		 трая́чкамі
М. трая́чцы трая́чках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

трая́чка ж., уст., разг. трёхрублёвка, трёшка, трёшница

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

трая́чка, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; ж.

Разм. Грашовы знак вартасцю ў тры рублі. Маючы ў кішэні скамечаную траячку, дарожны майстар завярнуў у рэстаранчык, каб трохі сагрэцца і падняць настрой. Навуменка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

трая́чка ж разм гл траяк

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Трая́чка ‘грашовы знак вартасцю ў тры рублі’ (ТСБМ, Бяльк.), трыя́чка ‘тс’ (Бяльк.), троя́чка ‘трохрублёўка’ (ТС). З рус. троячка ‘тс’, памянш. ад траяк, гл.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

трёхрублёвка разг. трая́чка, -кі ж., трохрублёўка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)