Verbum

драмату́рг, -а, мн. -і, -аў, м.

Пісьменнік, які піша драматычныя творы.

паперачы́тваць, -аю, -аеш, -ае; зак., што.

Перачытаць усё, многае.

П. праграмныя творы.

недаскана́лы, -ая, -ае.

Які не дасягнуў дасканаласці, не пазбаўлены недахопаў.

Недасканалыя творы.

|| наз. недаскана́ласць, -і, ж.

персана́ж, -а, мн. -ы, -аў, м.

Дзеючая асоба ў мастацкім творы.

Эпізадычны п.

Персанажы Кандрата Крапівы.

чыта́ч, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.

1. Той, хто чытае якія-н. творы, да каго звернуты творы пісьменнасці.

Апавяданне спадабалася чытачам.

2. Наведвальнік, абанент грамадскай бібліятэкі.

Бібліятэка праводзіць перарэгістрацыю чытачоў.

|| ж. чыта́чка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак.

|| прым. чыта́цкі, -ая, -ае.

рэчытаты́ў, -ты́ву, м. (спец.).

Напеўная размова ў вакальна-музычным творы.

Чытаць рэчытатывам (нараспеў).

|| прым. рэчытаты́ўны, -ая, -ае.

эпаха́льны, -ая, -ае (кніжн.).

Які вызначае эпоху; важны, значны.

Эпахальныя творы мастацкай літаратуры.

|| наз. эпаха́льнасць, -і, ж.

трыло́гія, -і, мн. -і, -гій, ж.

Тры літаратурныя або музычныя творы аднаго аўтара, аб’яднаныя агульнай ідэяй і пераемнасцю сюжэта.

накірава́насць, -і, ж.

1. Засяроджанасць, паглыбленасць думак, жаданняў, пачуццяў.

2. Напрамак, выражаны ў працы, творы і пад.

Ідэйная н. твора.