Таўкачы́

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Таўкачы́
Р. Таўкачо́ў
Д. Таўкача́м
В. Таўкачы́
Т. Таўкача́мі
М. Таўкача́х

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

Таўкачы́ 1 (талкачэ́) ’галушкі з талакна’ (гродз., Сл. ПЗБ). Відаць, да таўкці, таўчы, гл.

Таўкачы́ 2 ’фальбоны’ (Жд. 1). З-за знешняга падабенства да таўкач 1, гл.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

таўка́ч

‘прылада’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. таўка́ч таўкачы́
Р. таўкача́ таўкачо́ў
Д. таўкачу́ таўкача́м
В. таўка́ч таўкачы́
Т. таўкачо́м таўкача́мі
М. таўкачы́ таўкача́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

таўка́ч

‘асоба’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. таўка́ч таўкачы́
Р. таўкача́ таўкачо́ў
Д. таўкачу́ таўкача́м
В. таўкача́ таўкачо́ў
Т. таўкачо́м таўкача́мі
М. таўкачу́ таўкача́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

Стрымбу́ль ‘цыбур’ (Сцяшк. Сл.; шчуч., З нар. сл.), ‘кветаноснае сцябло’, ‘сцябло’, ‘стрыжань пяра’ (шчуч., ваўк., дзятл., ігн., Сл. ПЗБ), стры́мбуль ‘худы, высокі, нязграбны чалавек’ (Федар. 4); сюды ж стрымбу́лік ‘кветка “таўкачы”’ (Сцяшк. Сл.), стрымбе́льнік ‘баркун, Melilotus officinalis (L.)’ (Ласт.). Паводле Сл. ПЗБ (4, 607), з літ. strim̃bas ‘тс’, параўн. таксама літ. stramblỹs ‘сцябло’ (Лаўчутэ, Балтизмы, 73, 132).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)