тапо́рнік

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. тапо́рнік тапо́рнікі
Р. тапо́рніку тапо́рнікаў
Д. тапо́рніку тапо́рнікам
В. тапо́рнік тапо́рнікі
Т. тапо́рнікам тапо́рнікамі
М. тапо́рніку тапо́рніках

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

тапо́рнік

‘асоба - той, хто арудуе сякерай, у т. л. паўстанец’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. тапо́рнік тапо́рнікі
Р. тапо́рніку тапо́рнікаў
Д. тапо́рніку тапо́рнікам
В. тапо́рніку тапо́рнікаў
Т. тапо́рнікам тапо́рнікамі
М. тапо́рніку тапо́рніках

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Тапо́рнік ’падлесак, які можна сячы сякерай’ (Юрч. Фраз. 2), ’дровы, для якіх піла не патрэбна, іх сякуць тапаром’ (Барад.; ст.-дар., Ск. нар. мовы), ’дровы, падрыхтаваныя для паліва’ (пух., Сл. ПЗБ), ’малады танкастволы лес, які высякаецца сякерай’ (шчуч., нясвіж., слаўг., Расл. св.), тапарня́к ’тс’ (Сл. ПЗБ). Ад тапо́р 1, гл.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Тапарня́к ’танкастволы лес, які высякалі сякерай’ (астрав., баран., Сл. ПЗБ). Гл. тапорнік.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)