та́львег
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
та́львег |
та́львегі |
| Р. |
та́львега |
та́львегаў |
| Д. |
та́львегу |
та́львегам |
| В. |
та́львег |
та́львегі |
| Т. |
та́львегам |
та́львегамі |
| М. |
та́львегу |
та́львегах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
та́львег м., спец. та́львег
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
та́львег геогр., геод. та́львег, -га м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
та́львег, ‑а, м.
Спец. Лінія, якая злучае найбольш нізкія ўчасткі дна рачной даліны, рова і пад.
[Ням. Talweg ад Tal — даліна і Weg — дарога.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)