та́львег

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. та́львег та́львегі
Р. та́львега та́львегаў
Д. та́львегу та́львегам
В. та́львег та́львегі
Т. та́львегам та́львегамі
М. та́львегу та́львегах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

та́львег м., спец. та́львег

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

та́львег геогр., геод. та́львег, -га м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

та́львег, ‑а, м.

Спец. Лінія, якая злучае найбольш нізкія ўчасткі дна рачной даліны, рова і пад.

[Ням. Talweg ад Tal — даліна і Weg — дарога.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тальвег

т. 15, с. 409

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

та́львег

(ням. Talweg, ад Tal = даліна + Weg = дарога)

лінія, якая злучае найбольш нізкія ўчасткі дна рачной даліны, яра, рова.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)