сыгне́т
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
сыгне́т |
сыгне́ты |
| Р. |
сыгне́та |
сыгне́таў |
| Д. |
сыгне́ту |
сыгне́там |
| В. |
сыгне́т |
сыгне́ты |
| Т. |
сыгне́там |
сыгне́тамі |
| М. |
сыгне́це |
сыгне́тах |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
сыгне́т, ‑а, М ‑неце, м.
Пярсцёнак з пячаткай (імянной).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Сыгне́т ’пярсцёнак з пячаткай’ (Нас., Сцяшк.), сыгнэ́т ’тс’ (Касп.), ’залаты пярсцёнак’ (маладз., Гіл.). Ст.-бел. сыкгнетъ (сегнетъ, сегнитъ, секгнетъ, сигнетъ, сыгнетъ) ’тс’ з 1498 г., запазычанне са ст.-польск. sygnet (XV ст.), якое з с.-лац. signetum (Булыка, Лекс. запазыч., 34), што да лац. signum ’знак’ (Брукнер, 528).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)