сыгне́т

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. сыгне́т сыгне́ты
Р. сыгне́та сыгне́таў
Д. сыгне́ту сыгне́там
В. сыгне́т сыгне́ты
Т. сыгне́там сыгне́тамі
М. сыгне́це сыгне́тах

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

сыгне́т, ‑а, М ‑неце, м.

Пярсцёнак з пячаткай (імянной).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сыгнет

т. 15, с. 319

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

сыгне́т

(с.-лац. signetum)

1) пярсцёнак з пячаткай;

2) друкарскі або выдавецкі знак на тытульным лісце кнігі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Сыгне́т ’пярсцёнак з пячаткай’ (Нас., Сцяшк.), сыгнэ́т ’тс’ (Касп.), ’залаты пярсцёнак’ (маладз., Гіл.). Ст.-бел. сыкгнетъ (сегнетъ, сегнитъ, секгнетъ, сигнетъ, сыгнетъ) ’тс’ з 1498 г., запазычанне са ст.-польск. sygnet (XV ст.), якое з с.-лац. signetum (Булыка, Лекс. запазыч., 34), што да лац. signum ’знак’ (Брукнер, 528).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

sygnet, ~u

м. персцень з пячаткаю; сыгнет

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)