сучо́к
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
сучо́к |
сучкі́ |
| Р. |
сучка́ |
сучко́ў |
| Д. |
сучку́ |
сучка́м |
| В. |
сучо́к |
сучкі́ |
| Т. |
сучко́м |
сучка́мі |
| М. |
сучку́ |
сучка́х |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
сучо́к сучо́к, -чка́ м.;
◊
без сучка́ и задо́ринки погов. без сучка́ і задзі́рынкі.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
сучо́к, -чка́ м., уменьш. сучо́к;
2. только мн., тех. сучки́;
◊ ні сучка́ ні задзі́рынкі — ни сучка́ ни задо́ринки
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
сучо́к, ‑чка, м.
1. Памянш. да сук; невялікі сук. Гнуткія галінкі білі нас па твары, вострыя сучкі чапляліся за адзенне, але мы спяшаліся далей. В. Вольскі.
2. толькі мн. (сучкі́, ‑о́ў). У тэхніцы — кавалачкі драўніны ў папяровай масе.
•••
Ні сучка ні задзірынкі — вельмі гладка, без перашкод.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Сучо́к 1 ’маленькі сук’ (Сцяшк.), ’тонкая галінка’ (ЛА, 1), ’дзірка ў дошцы, з якой выпаў сучок’ (Сержп. Прымхі). Да сук 1, гл.
Сучо́к 2 ’скрутак на крутой нітцы’ (ТС), ’вузлік’ (Сл. Брэс.). Да сук 2, гл.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
адгарэ́лы, -ая, -ае.
Які адгарэў, адпаў, адваліўся.
А. сучок.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
сучко́вы, ‑ая, ‑ае.
Спец. Які змяшчае ў сабе сучкі (гл. сучок у 2 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
задзі́рынка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.
Памянш. да задзірына.
•••
Ні сучка ні задзірынкі гл. сучок.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
калыва́цца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.
Абл. Хістацца, ківацца; пакалыхвацца. Віця памацаў пальцамі сучок, які калываўся ў сухой дошцы, націснуў на яго. Нядзведскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
◎ Кі́жык ’сучок’ (Жыв. сл.). Слова, мабыць, балтыйскага паходжання. Калі ўлічыць, што разглядаемая форма дэмінутыў, адпаведная лексема без памяншальнага суфікса мела б выгляд *кіж ’сук’. Параўн. літ. keža, tъ/ža ’дубіна, друк’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)